Zelfs al zou het onmogelijke gebeuren, ik druk me nu voorzichtig uit, nl., dat Vincent Dekker inziet dat er ook een andere kant van zijn verhaal bestaat, zijn broninformatie varierend van een tikkeltje gebrekkig of onvolledig tot hallucinerend (Groene Amsterdammer) was en zijn ‘ware verhaal' met een korreltje zout genomen moet worden, Rob van Gijzel ineens toch nog 'het licht gaan zien' en feiten en contra-indicaties laat prevaleren boven speculatie, Trouw en het NRC de weg terug van de waarheidsverwaarlozing kunnen vinden en in de Bijlmermeer wordt ingezien dat iedereen zijn best heeft gedaan (en nog doet), dan nog is er - lijkt het - blijvende schade aangericht.

Mensen hebben de neiging om eerder geleerde verkeerde informatie met betrekking tot het ongevallenonderzoek van El Al 1862 te geloven, zelfs nadat die gecorrigeerd is, bijvoorbeeld met de parlementaire enquête of een nieuwe poging daartoe op deze website: het illusoir waarheidseffect. Zo beïnvloedt de verkeerde informatie van toen, wat men gelooft in het nu. Geschiedvervalsing zorgt voor blijvende schade.

Er is weinig aanleiding om te veronderstellen dat alles weer normaal wordt wanneer de realiteit inslaat, daarvoor hebben sommigen te diep geïnvesteerd: liever stijfkoppig tot het bittere einde volhouden dan toegeven fout te zitten? Toch vond ik het de moeite waard om 'tegengas' te geven. Ik blijf geloven dat het de moeite loont om in elkaar te investeren. Een 'beetje schuren mag, voordat de liefde ontstaat´ (uitspraak van dominee Otto Ruff). Het is mijn diepe overtuiging dat dat een aantal mensen toch kan helpen.